Eid Mubarak (spreek je uit als Ied Moebarak)

Lieve allemaal,

Dankjewel voor jullie lieve reacties! Het doet me goed om ze te lezen. Ik hoorde dat het in Nederland ondertussen al richting warme truien en regenpakken gaat. Hier is het nog steeds heet ;) Maar het gaat ook nog steeds prima! Catharien en haar familie zijn fantastisch en geven me echt het gevoel dat ik welkom ben (de kaas en de hagelslag helpen ook bij het thuis gevoel ;)).
Sinds de afgelopen keer heb ik alweer van alles meegemaakt. Het hele land ligt momenteel nog een beetje plat in verband met Eid Mubarat (het Suikerfeest). Het Suikerfeest is natuurlijk het einde van het vasten en dat moet uiteraard uitgebreid gevierd worden. Iedereen in z’n goede goed en overal op bezoek. Van Catharien kreeg ik een mooie sari (is eigenlijk gewoon een doek). Onder de sari moet een petticoat en een blouse. Dus wij hup naar de winkel. Aan hulp geen gebrek: al snel stonden 4 vrouwen naar m’n borsten te kijken om te raden wat voor maat ik had. Op de een of andere manier dachten ze dat maat 44 verstandig was maar het grootste wat ze hadden was 40. Ach, dan maar niet ademhalen tijdens Eid ;)
Gewapend met een groot blik koekjes waren we klaar voor de Eid ervaring. We sliepen daarvoor twee nachtjes bij een zwager van Catharien, waar ook de schoonouders verbleven. En wat doe je tijdens een Suikerfeest? Eten! Bij Catharien thuis eten we ruti’s (een soort pannenkoekjes/crepes) met de hand. Zeer belangrijk: dit moet alleen met je rechterhand want met links veeg je je kont af! Rijst gaat thuis gewoon met een lepel. Bengalen vinden dit zwaar overbodig. Rijst wordt gemengd en gegeten met je handen. Smakken, slurpen, je vingers aflikken en een eventuele boer zijn dan ook geen enkel bezwaar. Mede hierdoor heb ik tijdens Eid toch minder gegeten dan ik van te voren verwacht had ;)
Maar aan Eid kwam ook weer een eind. Terug naar de stage activiteiten. Ik ben langzamerhand wat lijntjes aan het uitwerpen naar eventuele interviews. Wat ik precies wil gaan doen krijgt langzamerhand wat meer vorm. Over een paar weekjes mag ik meelopen met een les van Batashi. Ik ben zeer benieuwd naar de Bengaalse tieners en de scholen waarin de lessen plaatsvinden.
Er is hier ook een Dutch club. Dit is een clubje voor Nederlanders of mensen met banden met Nederland om te recreëren. Verschillende mensen (vaak ouders met kinderen) komen hier voor Nederlandse les, om te zwemmen, te tennissen of gewoon om te werken. Omdat ik het in mn stage van andere mensen moet hebben, is het ook slim dat ik daar ga netwerken. Nou ben ik nooit zo van het netwerken maar uit het gezellig babbelen met een leuke Nederlandse zwangere vrouw heb ik toch mooi een emailadres en telefoonnummer gekregen van een man die werkt rond disaster risk reduction! Hoog tijd om deze man maar eens te bellen voor een afspraak! Kortom, ik ga weer aan het werk!
Ik houd jullie op de hoogte! Laat vooral ook weten waar jullie zoal druk mee zijn!

Veel liefs Iris

PS 1: Voor een wat beter beeld van het leven in Bangladesh, de eerste foto’s:
http://picasaweb.google.nl/irisvanwerven/Bangladesh1Sept2010?authkey=Gv1sRgCKHUwPiuwqm20QE#

PS 2: Ik heb ondertussen ook een Bengaals nummer :) Ik ben te bereiken op 0088019 313 44 590