Kooitjes op wielen

Lieve allemaal,

Jullie wist je dat-jes en andere reacties hebben me weer helemaal op de hoogte gebracht :)! Super! Omdat ik jullie de vorige keer zo lang had laten wachten, dit keer wat sneller een verhaal :)
Hoe gaat het met jullie? Al gewend aan de herfst? Hier schijnt het ook kouder te kunnen worden en daar kijk ik dan ook smachtend naar uit! Tot nu toe is het nog steeds vochtig en warm (lees: zweet, zweet en oh ja nog meer zweet).

Ondertussen ben ik vooral druk met wat literatuur door werken, verschillende interviews houden en uitwerken, veldbezoeken plannen etcetera. Voor die interviews moet ik meestal naar de andere kant van de stad. Hierdoor maak ik uitgebreid kennis met het openbaar vervoer systeem van Bangladesh. Aan bussen heb ik me nog niet gewaagd aangezien er elke keer een andere manier is om te betalen (oh ja ik ben nu echt dol op de ov chipkaart ;)), niemand mij dit in het engels kan uitleggen en er altijd mensen uit de bussen hangen vanwege te weinig zit of sta ruimte. Bushaltes bestaan ook amper dus je stapt uit midden in het chaotische verkeer :S Vandaar dat ik regelmatig te vinden ben in een speurtocht naar CNGs (ook wel baby taxi’s, tuk tuks of mijn variant “kooitjes op wielen” genoemd). Het zijn groene driewielers met een motortje die vanwege veel overvallen tegenwoordig met een kooistructuur uitgevoerd moet worden. Ik pas er met mn benen vaak net in en zoals je al kan raden worden mijn knieen dan ook regelmatig gefrituurd tussen de bank en het kooitje ;). Deze CNGs zijn niet zo dol op de file aangezien je van te voren een prijs afspreekt en ze je dus zo snel mogelijk naar je bestemming willen brengen. Ze gaan dan ook graag over binnendoorweggetjes waar het stikt van de kuilen, elektriciteitsproblemen, gaten in de weg, uitstekende putten en zand waar snel overheen gehobbeld wordt (lees: Iris vraagt zich af waarom ze toch haar sportbh in Nederland heeft gelaten en waarom ze alweer haar bril moet schoonmaken ;)). Het heeft ook zn positieve kanten aangezien je zo snel verschillende wegen leert kennen en een kijkje krijgt in allerlei soorten wijken (van sloppenwijken tot rijke wijken en alles er tussen in). Maar al met al heb ik toch ineens alle bewondering voor de ns, de bussen in Nederland en bovenal mijn eigen fiets! Fietsje van me, tot januari ;)!!
Verder is mijn ticket gewijzigd. Ik ga twee weken eerder naar Thailand. Ik kreeg het zeer sterke advies om niet een poging te wagen om mijn visum te verlengen. De redenatie was redelijk simpel: de tijd die je langer wilt blijven in Bangladesh is 2 weken, dit is ook minstens de tijd die je nodig zult hebben om een verlenging voor elkaar te krijgen. Een verlies-verlies situatie dus ;) Zo ontstond het plan om maar lekker mijn rapport op het strand in Thailand te gaan schrijven. Aangezien Bangladesh nooit mijn favoriete land gaat worden klonk het idee van een cocktail, een parasolletje en het strand me als muziek in de oren :)
Ondertussen kan ik ook met aardige zekerheid zeggen dat ik Dhaka twee keer ga inruilen voor een bezoek aan het platteland. Het eerste bezoek gaat 4 november plaatsvinden. Hiervoor ga ik met een soort stoomboot (ja toch een beetje het hollandse sinterklaasgevoel in Bangladesh ;)) richting de Bengaalse kust waar spijtig genoeg de laatste cyclonen behoorlijke schade aangericht hebben. Aan de andere kant zijn er ook positieve tekens wat betreft de snelle reparatie van de infrastructuur mede door het project wat ik ga bezoeken. Verder brengen de interviews me ook inspirerende voorbeelden van onderwijsprojecten over natuurrampen wat de stage zeer interessant maakt.

Kortom, genoeg inspiratie en leuke vooruitzichten. Aangezien de interviews nogal saai zijn om te beschrijven als reisverslag hoop ik van het veldbezoek een mooi waarbenjij.nu verhaal te kunnen creeren als ik terug ben!
Tot de volgende keer en blijf vooral een reactie sturen want ik lees alles met groot plezier en zo ben ik soms toch een beetje in Nederland :).

Heel veel liefs Iris