Het offerfeest (lees: slachtfestijn)

Lieve allemaal,

Eid Mubarak! Ik ben nog langzaam aan het bijkomen van de tweede Eid, ook wel offerfeest (of mijn versie: slachtfestijn) genoemd. En dit was voor mezelf vooral een duidelijke “Welkom in de moslim wereld“. Maar ik ben de beroerdste niet dus ik zal jullie ook even welkom heten in de moslim wereld! Voor vegetariers, mensen met een zwakke maag of iets te veel inlevingsvermogen: Jullie zijn hierbij gewaarschuwd en het kan ook slim zijn om de foto‘s dit keer niet te bekijken ;)! Maar eerst ook even wat stage informatie want daarvoor ben ik hier natuurlijk. Zoals ik al eerder meldde kan ik lopend naar mn interviews toe. De gemiddelde rickshaw-rijder begrijpt daar helemaal niets van met zinnen als: “Madam, madam. Exercise no good, Exercise no good. My rickshaw much better“. Aangezien ik hier verder op sportgebied geen donder uitvoer, trek ik me daar weinig van aan en kan ik ondertussen in het Bengaals zeggen dat ik de rickshaw echt niet nodig heb :). Mijn sportdrang is ondertussen wel van dusdanig niveau dat ik al bedacht heb dat ik best 4 sporten kan doen als ik weer terug ben in Nederland ;) (voor mijn teamgenootjes, volleybal staat nog steeds op 1 hoor ;))!
Maar, mn stage: Als redelijk onervaren studentje ben ik eigenlijk altijd dolblij als mensen tijd voor me vrijmaken voor een interview. Maar op de een of de andere manier eindig ik negen van de tien keer met de hoge piefen van een organisatie. Regelmatig drink ik een kopje thee met directeur van afdeling zus om daarna door te gaan naar directeur van afdeling zo. Mijn toppunt was toch wel een gezellig groene thee momentje met het hoofd van de EU delegatie in Bangladesh. Ik schrijf dan ook snel op mn cv: Bezit de vaardigheid “Directeuren interviewen” ;)
Mn interviews staan nu dus even op een laag pitje in verband met deze Eid. De files uit de stad waren enorm want Eid vier je ‘thuis’, wat voor veel mensen nog steeds het platteland (bij paps en mams) betekent. Ondertussen kwamen ’s nachts de vrachtwagens de stad binnen (die zijn overdag niet toegestaan) bomvol met koeien en geitjes voor de mensen die wel in Dhaka bleven (en geloof me, dat zijn er nog genoeg). In elke straat vond je koeien en/of geiten aan een touwtje vastgebonden, onwetend genietend van hun laatste beetje stro. Sommige families moesten ook vooral hun rijkdom showen door 6-10 mega koeien te hebben. De avond ervoor weet je gewoon, morgen zijn ze er allemaal niet meer. Terwijl mijn huisgenootje wel al wakker werd van koeiengekerm, bleef het tot half 10 redelijk rustig op straat. Vanaf half 10 begon het slachtfestijn dan echt. De koe wordt vastgebonden aan zn voeten, omgeduwd door zeker een man of 6, op de grond gedrukt en gehouden met man en macht zodat 1 man met een of ander bot mes (wat nou verdoving?) de keel kan gaan zitten doorzagen. Dit gebeurt allemaal open en bloot op straat zodat het bloed mooi de goot in kan. Vanaf het doorzagen duurt het ongeveer 5 minuten voor het arme beest pas dood is… brrrrr! Terwijl sommige buitenlanders dapper een heel rondje maken door een wijk, had ik het na twee koeien hier voor de deur wel gezien en ging ik enigszins misselijk weer naar binnen… In de uren die er op volgen wordt de hele koe nog rustig in mootjes gehakt, waarbij alles wordt gebruikt en in zakjes gestopt. Misschien nog wel het ranzigste van het hele verhaal is dat het traditie is om de armen vlees te geven. De hoeveelheid arme mensen op straat met allemaal minstens één stinkend zakje vlees is lekker gruwelijk. Het is ook nog steeds aardig warm buiten dus ziektes, kom maar, kom maar, kom maar! Als deze tekst nog niet genoeg tot de verbeelding spreekt, heb ik voor de liefhebber toch ook maar wat foto’s gemaakt. Kijk vooral op http://picasaweb.google.com/irisvanwerven/Bangladesh5Nov2010?authkey=Gv1sRgCJWkqaXp7oXJBQ#
Het slachten is ondertussen wel voorbij dus hoog tijd om langzaamaan mijn werk weer op te pakken. Hopelijk willen jullie mn avonturen nog steeds blivjen volgen ;). Ik beloof hierbij dan ook plechtig dat het volgende verhaal aangenamer zal zijn om te lezen ;)

Tot de volgende keer!!

Dikke knuffel en veel liefs, Iris